3. Style

Włącz

Freya

Kolejny dzień w Tybee Island zapowiadał się zwyczajnie. Pogoda za oknem była słoneczna, a miasto powoli budziło się do życia. Szybko wyskoczyłam z łóżka i zabrawszy ciuchy z fotela, które przygotowałam wczorajszego dnia, poszłam do łazienki, aby się przygotować. Wszystkie czynności zajęły mi dwadzieścia minut, a po tym czasie złapałam za plecak i telefon, po czym zbiegłam po schodach.  

W kuchni krzątała się już moja zaborcza matka, która prawiła kazania również mojemu tacie na temat jego późnych powrotów do domu. W pomieszczeniu unosił się zapach jajecznicy, której szczerze nienawidziłam, ale Patricia uparcie serwowała ją każdego ranka.  

-Siadaj kochana, już ci nakładam. – To nie była prośba, tylko rozkaz. Na dodatek wskazała drewnianą packą na miejsce, które sama mi przydzieliła. Wolałam siedzieć przy oknie, gdzie bezkarnie mogłam wgapiać się w ludzi, którzy nie mieli tak beznadziejnego życia jak ja. Byli wolni. Mieli normalnych rodziców, bo moi…, kogo ja oszukuję? Mama rozstawia wszystkich po kontach, mimo że to tata jest facetem i to zadanie powinno należeć do niego!

-Nie jestem głodna, dziękuję. – Posłałam jej przepraszający uśmiech, a później usiadłam obok ojca cmokając go w policzek. –Dzień dobry, tato – dodałam z radością.

 Cole to najlepszy tata na świecie! Kocham go naprawdę mocno i nie wyobrażam sobie, że kiedyś mogłoby go zabraknąć. Nie zniosłabym faktu, że zostawił mnie samotną z tą kobietą na głowie, która kieruje moim życiem. Sama myśl, iż kiedyś może go zabraknąć jest niczym nóż wbijany w moje serce, a ja czuję się niebywale przygnębiona. Ten czterdziestosiedmiolatek jest jedyną osobą, która trzyma mnie jeszcze przy życiu. Oczywiście nie twierdzę, żebym miała w sobie na tyle odwagi, aby popełnić samobójstwo, ale w sumie… równie dobrze mogłabym uciec z domu, ponieważ jestem tutaj tylko ze względu na ojca, ponieważ ta wariatka zniszczy go psychicznie, co już teraz próbuje zrobić.  

-Powiedziałam, żebyś zjadła – wycedziła przez zaciśnięte zęby. –Zapisałam cię do pomocy przy rocznikach – oznajmiła z uśmiechem.

-Tyle, że ja nie chcę pomagać przy…

-Bez dyskusji, Freya! – Uderzyła packą w blat, na co aż się wzdrygnęłam. –Potrzebne są ci punkty dodatkowe, abyś dostała się na uniwersytet w mieście. – Nie chcę!

-Pójdę już do szkoły – mruknęłam, podnosząc się z miejsca i kierując w stronę wyjścia. Opuściłam dom, po czym wolnym krokiem szłam w stronę szkoły oddalonej o jakieś dwadzieścia pięć minut drogi.  

Miałam dość. Naprawdę, ledwo to znosiłam. Mogłam się sprzeciwiać, ale to i tak nie przyniosłoby żadnych pomyślnych skutków, a wręcz przeciwnie – byłoby znacznie gorzej. Patricia kontrolowałaby mnie dwadzieścia cztery godziny siedem dni w tygodniu jak pięcioletnie dziecko. Dzwoniłaby, co godzinę – jak nie częściej – i pytała, co robię w danej chwili. Wolałam siedzieć cicho i stwarzać pozory, że nic takiego się nie dzieje, a ja jestem najszczęśliwszą nastolatką na świecie.  

W budynku szkoły byłam równo o siódmej pięćdziesiąt. Korytarz był wypełniony uczniami, którzy głośno się śmiali, rozmawiali i… krzyczeli?! Coś tu jest nie tak… Rozejrzałam się po holu, aż wreszcie natrafiłam na wrzeszczącą po sobie parę…, chociaż w sumie ta dwójka nie była parą, – co najwyżej kolegami z ławki.  

-Daj mi spokój, okay?! – zawołała wściekła Nina prosto w twarz równie rozwścieczonego Ashtona.  

-Nie, dopóki mi nie odpowiesz. – Osiemnastolatek wycedził przez zaciśnięte zęby, popychając mulatkę na szafki, z którymi jej plecy zderzyły się z hukiem. –Co za gra? – Gra… mnie też coś mówiła o jakiejś grze…, o co chodzi tej dziewczynie?!

-Ty już dobrze wiesz, Irwin – warknęła, dźgając palcem wskazującym klatkę ciemnego blondyna. –Co z nią? –Orzechowe tęczówki przeniosły się teraz na… na mnie. Cholera! –To wkurzające, że się tak gapi. – Skrzywiła się lekko, ale nadal wyglądała perfekcyjnie. Nie dziwię się, że Luke obrał ją sobie za kolejny cel.  

-Kto? Freya? Jest nieszkodliwa, chodź – westchnął, a następnie objął o wiele niższą od siebie brunetkę wielkim ramieniem i prowadził w stronę klasy od historii.  

Zmęczona już tym dniem otworzyłam swoją szafkę, z której wyjęłam podręcznik do historii, geografii, matematyki oraz angielskiego i włożyłam je do torby. Już miałam pójść w ślady Asha i Niny, kiedy ktoś zasłonił mi oczy.  

-Beth, przestań – zaśmiałam się cichutko, ale moja przyjaciółka nie zabrała rąk. –Jess – mruknęłam już nieco poirytowana tą zabawą, jednakże rezultat był taki sam jak za pierwszym razem.  

-Zgaduj dalej, Free – wymruczał do mojego ucha od razu przyprawiając mnie o dreszcz i mrowienie w okolicach brzucha.  

-Luke – powiedziałam ledwie oddychając i właśnie teraz chłopak zabrał dłonie za pomocą, których złapał za moje barki i odwrócił przodem do siebie.  

Wyglądał jak zwykle – olśniewająco – w tych czarnych podartych spodniach oraz koszulce z logo jakiegoś zespołu. Włosy standardowo miał postawione ku górze, a w wardze widniał kolczyk. Mamusiu… jest taki idealny, że wydaje się być nieprawdziwy. Jakbym śniła na jawie…  

-Jak misja? Zakumplowałaś się z Martin? – Spuściłam głowę, a idealne usta Hemmingsa opuściło poirytowane westchnięcie. –Nie chcesz, żebyśmy byli razem? – Razem?! Woah, to by było spełnienie moich marzeń… -Mówiłem ci, że chcę zrobić na złość Ashtonowi…

-Nina mówi cały czas o jakiejś grze. – Sama nie wiem, dlaczego to powiedziałam, jednak poczułam, iż muszę o tym wspomnień Luke’ owi.

-Grze? –Blondyn spokojnie potarł swoją brodę, jakby zastanawiał się nad bardzo ważną rzeczą, od której zależy bezpieczeństwo ludzkości.

-Pokłóciła się również o to z Irwinem. – Na twarzy osiemnastolatka pojawił się szeroki uśmiech, a w oczach szalały iskierki radości oraz czegoś, czego nie byłam w stanie określić. Przypominało coś na miarę gwałciciela, ale przecież Lucas taki nie był. Dziewczyny oddawały mu się z własnej woli. Niebieskooki wyglądał niczym łowca, który jest od zdobycia zwierzyny jedynie metr.

-Dzięki, Free. – Pochylił się i bardzo delikatnie musnął mój policzek, który zapewne oblał się teraz purpurą, ale miałam to głęboko w poważaniu! Luke Hemmings właśnie pocałował mnie w policzek. Jestem taka szczęśliwa i… podniecona.

Niepewnie dotknęłam jeszcze trochę wilgotnego miejsca opuszkiem palca. Nie potrafię w to uwierzyć… Największy przystojniak w szkole właśnie pocałował mnie w policzek…

-Czy Luke Robert Hemmings właśnie pocałował cię w policzek?! – zapytała poruszona Jess, patrząc na mnie z szeroko otwartymi oczami. Nie byłam w stanie niczego powiedzieć. Nawet przestałam oddychać z tej euforii. On pocałował mnie – Freyę Jenkins, dziewczynę, która jest kujonką i nikt w szkole z nią nie rozmawia po za nauczycielami, Beth, Jessicą oraz Liamem, ale on tylko mi grozi, więc tak jakby się nie liczy… nie, nie liczy się.

-Freya! – Oburzona rudowłosa uderzyła mnie z pięści w ramię, tym samym wybudzając z tego przerażająco pięknego transu. –Odpowiedz – zażądała, tupiąc nogą w parkiet.

-Ch-chyba t- tak – wyjąkałam, pocierając obolały bark. Miller ma naprawdę dużo siły w tych swoich chudych rękach.     

-To… dziwne, nie sądzisz? – Uniosłam brwi ku górze. Co, do diabła to ma znaczyć?! Może nie byłam jakąś super laską, ale chyba też mogłam się podobać chłopakom, prawda?

-Zazdrościsz mi, bo rok temu nie udało ci się go poderwać – stwierdziłam, krzyżując dłonie pod piersiami. –Muszę lecieć na historię – rzuciłam na odchodne, po czym ruszyłam w stronę klasy kipiąc ze złości.  

Za kogo ta Jess się uważała, do cholery?! Pamiętam jak w tamtym roku uganiała się za Luke’ m, ale on za każdym razem ją spławiał, a ona biegała się za nim jak psiaczek. Była wtedy tak bardzo żałosna, nawet Liam jej to powtarzał, ale Jessica uparcie twierdziła, że Lucas wreszcie zaprosi ją na randkę, ale kiedy przyłapała go na seksie w toalecie z Stacy przez dwa tygodnie nie wychodziła z domu. Luke nawet nie zwracał na nią uwagi, a teraz, gdy zobaczyła, że pocałował mnie w policzek była po prostu zazdrosna.  

Zajęłam swoje stałe miejsce, skąd miałam idealny widok na Ninę i jej kuzyna, który wszedł za mną. Luke razem z Ashtonem siedzieli przede mną, więc doskonale słyszałam, o czym szeptali. Nagle coś trzasnęło, dlatego przestraszona podskoczyłam. Po chwili obok mnie usiadł Liam. Cholera. 

-Co powiedziałaś Jess? – wycedził przez zaciśnięte zęby. –Mów, do kurwy, bo zaraz przestanę być taki miły – warknął, łapiąc z całej siły za mój nadgarstek, co poskutkowało syknięciem uchodzącym z moich ust.  

-To boli, Liam – szepnęłam, będąc bliska łez.

-Ma boleć, za to, że…

-Masz jakiś problem, Dunbar? – żachnął Luke, odwracając się do nas przodem razem z Irwinem. Ashton jak zwykle miał ten swój chytry uśmieszek na ustach.  

-Nie wtrącaj się, Hemmings, jak kulturalnie rozmawiam sobie z Freyą – warknął koszykarz.

-Albo ją puścisz, albo nie zagrasz w jutrzejszym meczu – powiedział całkiem poważnie blondyn. –A twoja dziewczyna… - zaśmiał się pod nosem. –Pozna mnie z tej romantycznej strony. – Teraz to Irwie buchnął niepohamowanym śmiechem.  

-Zbliż się tylko do Beth, a już nigdy nie poruchasz – zagroził Dunbar.

Liam może był największym idiotą, jaki chodził po całym globie, ale naprawdę szczerze kochał moją przyjaciółkę. Uszczęśliwiał Elisabeth, dlatego tolerowałam jego parszywą i przebiegłą twarz, mimo wszystkich wyzwisk oraz gróźb, które kierował pod moim adresem.      

-Noo, chyba, że ty chcesz, Irwie? –Z uniesioną brwią blondyn odwrócił się do swojego przyjaciela, który teraz przyglądał się nowej uczennicy, całkowicie ignorując dyskusję, jaka rozwinęła się pomiędzy Luke’ m i Liamem. –Irwin –warknął Hemmings, trzepiąc w bark osiemnastolatka, który niezadowolony wrócił do nas spojrzeniem, a z tego przejęcia przygryzł dolną wargę.

-Czego ty chcesz, Luke? –mruknął od niechcenia.

-Chcesz Beth, czy mam się nią zająć?

-Obojętne, mogę się z nią pobawić, ma niezły tyłek. – Wzruszył ramionami. –Daj mi teraz spokój. –Pochylił się nad blatem biurka, a kilka sekund później rzucił złożonym z kraciastej kartki samolot w stronę Niny.  

-Jeśli któryś z was, chociaż spojrzy na moją dziewczynę… -wycedził przez zaciśnięte zęby Dunbar, kręcąc głową na boki. –Zabiję i nie, to nie są żarty, Hemmo.  

-Stary… –Ashton z szerokim uśmiechem klepnął swojego przyjaciela w klatkę piersiową. –Czytaj. –Podał mu pognieciony arkusz, a wyraz twarzy blondyna uległ szybkiej zmianie.

-Serio, Nina też się w to bawi? –Luke nie dowierzał. –Nie ściemniaj, stary. –Z kpiącym wyrazem twarzy oddał Irwinowi jego korespondencje z Martin, po czym odwrócił się przodem do tablicy, ponieważ przyszedł nauczyciel.

Podczas, gdy pan Blacke prowadził wykład na temat wojny secesyjnej, ja byłam zajęta rozmyślaniem. Moje myśli głównie krążyły wokół tej całej Niny i jej tajemniczej gry, o której zaczęli również mówić Ashton i Luke.  

-Jenkins. –Trącił mnie łokciem Liam, a później jak gdyby nigdy nic podsunął mi kartkę pod nos.  

Jak najciszej potrafiłam rozwinęłam jeden z papierków, który Dunbar wyrwał ze swojego zeszytu – on nigdy nic nie notował, a notatniki służyły mu do bazgrania długopisem. Niewiele osób wie, ale ten dupek ma naprawdę talent, jeśli chodzi o rysowanie czy też malowanie.

Na świstku dość ładnym pismem było napisane:

 Od kiedy przyjaźnisz się z Hemmingsem? 

Kątem oka przyjrzałam się mojemu ławkowemu sąsiadowi. Pytał poważnie? Od kiedy się tak przejmuje moją osobą?  

Myślałam, że się nienawidzimy? 

Szybko odpisałam, po czym oddałam liścik jego nadawcy, który po kilku sekundach mi zwrócił.  

Bo tak jest, chcę wiedzieć, dlaczego ten dupek broni takiej suki jak ty? Dałaś mu dupy?  

Nie powiem… trochę zabolały mnie jego słowa, nawet, jeśli nie darzyliśmy się jakimikolwiek pozytywnymi uczuciami, powinien, chociaż trochę mnie szanować. Nie jestem śmieciem, żeby na każdym kroku mnie obrażał i poniżał.   

-Przepraszam? –Uniosłam dłoń, będąc bliska płaczu. –Czy mogę wyjść do higienistki? –Kiedy pan Blacke zmarszczył brwi, dodałam pośpiesznie, że źle się czuję.

-Czy chcesz, żeby ktoś poszedł z tobą? –Nagle wszystkie pary oczy zwróciły się na moją osobę. Każdy patrzył, ale szczególnie przeszywające były dwie pary czekoladowych tęczówek –Caluma i Niny.

-N- nie, poradzę sobie –pociągnęłam nosem, a później niezdarnie spakowałam wszystko do torby i wybiegłam z klasy niczym pocisk. Nie wiedziałam nawet, kiedy łzy zaczęły spływać po moich policzkach.   

Nigdy nie przejmowałam się obelgami, jakie rzucał pod moim adresem Liam – był mi obojętny, ale dziś nie wiedzieć, czemu jego słowa, cholernie mnie zabolały. Nigdy nie miałam jakiegoś szczególnego kontaktu z Luke’ m, łączyła nas jedynie wspólna ławka na chemii oraz godzinie wychowawczej. Rozmawialiśmy tylko i wyłącznie na lekcjach, kiedy dostawaliśmy zadania w parach. Nic mnie nie łączyło z Luke’ m.  

-Freya, wszystko w porządku? –zapytała siadająca obok mnie… Nina?!

-T-tak –oznajmiłam siląc się, aby mój głos zabrzmiał w miarę normalnie.

-Pomogę ci. -Niczym poparzona wstałam i z przerażeniem spojrzałam na brunetkę, która ślicznie się do mnie uśmiechała.

-W czym? –zapytałam szeptem, jakby bojąc się, że ktoś może nas usłyszeć, co było istną głupotą, bo wszyscy inni uczniowie byli na zajęciach.  

-W zemście na tym przystojniaczku. Ashton wspominał, że często się nad tobą znęca.

-To nie prawda.

-Czyżby? –Jej idealnie wydepilowane brwi powędrowały do góry, a później sama przeniosła się do pionu. –Z moich źródeł wiem, że jest wściekły, bo przyjaźnisz się z jego dziewczyną. Chciałabym wiedzieć, czy przyjaźń z Elisabeth jest warta ciągłego poniżania ze strony Liama?

-Skąd ty…? –wyszeptałam nadal nie potrafiąc uwierzyć w fakt, że Irwin tyle wie o mnie, Beth i Liamie.  

-Po prostu odpowiedz mi, Freya –dodała z uśmiechem.  

-Sama już nie wiem –mruknęłam ze spuszczoną głową. –Powiesz, co zamierzasz?  

-Och, to proste. Chcę być twoją przyjaciółką, bo wydajesz się miła, po tym jak pomogłaś mi w toalecie, gdy straciłam przytomność. Chcę ci się odwdzięczyć, dlatego z małą pomocą Ashtona pomogę ci pogrążyć tego dupka.  

-To nie jest dobry pomysł. – Pokiwałam głową na boki nie będąc do końca przekonana czy to dobry pomysł po za tym, dlaczego Nina Martin – jedna z najładniejszych dziewczyn w szkole – i Ashton Irwin – jeden z najlepszych zawodników w szkolnej drużynie koszykówki – mają pomagać mnie – Freyi Jenkins? Jestem najzwyklejszą osobą na świecie, nie wyróżniam się niczym szczególnym, a oni zdecydowali się pomóc właśnie mi. Nie rozumiem tego.

-Dlatego ty nie będziesz w to zamieszana - poinformowała z uśmiechem. –W piątek zabiorę cię na imprezę do Ashtona.  

-Piątek jest za dwa dni.

-Wiem o tym –zachichotała, a później odwróciła się zarzucając swoimi kręconymi włosami i idąc w stronę klasy, z której wyszła przed chwilą.  

Stałam jak wryta. Co to, do diabła było?!  Jak zamierzają zemścić się na Dunbarze? Czy chcą popełnić jakieś przestępstwo? Nie chcę, żeby Liam poniósł jakiekolwiek urazy, mimo że zachowuje się jak dupek stulecia. Nie jestem mściwa i naprawdę nie życzę mu źle.

***

Przyszła pora obiadowa, dlatego zabrałam swoją tacę, na którą ułożyłam kawałek pizzy, a potem… przecież nie mogę tak po prostu usiąść przy Beth, Jess i Liamie, bo wyszłabym na jeszcze większą idiotkę niż do tej pory. Postanowiłam, że dosiądę się do Scotta i Alexy.

Niepewnie usiadłam obok McCalla, naprzeciwko wytatuowanej nastolatki, która zmierzyła mnie podejrzanym wzrokiem.

Alexa była w mojej klasie, ale zawsze trzymała się na uboczy, ponieważ już na samym początku – od chwili, kiedy rok temu sprowadziła się z rodzicami na Tybee Island – dała się podpuścić Rowan i reszcie cheerleaderek, które zabawiły się jej kosztem. Gomez wskoczyła do łóżka Luke’ a, a z racji tego, że Hemmings namówił ją na seks w męskiej szatni po meczu, która była pusta to te perfekcyjne dziewczyny wykorzystały okazję – Luke oczywiście o tym nie wiedział, ale… szczerze, to się nawet tym nie przejął. Zawsze uważałam ją za miłą osobę, ale nigdy nie miałam odwagi, żeby porozmawiać z nią, pokazać, że ją wspieram, i że współczuję… jest mi z tego powodu źle.  

-Wszystko gra? –zagaił Scott, a co z wymuszonym uśmiechem pokiwałam pionowo głową. –Nie musisz kłamać, Freya.  

-Po prostu się gubię, ale to nic nowego. – Wzruszyłam barkami. –Mam, cholernie dużo na głowie, a co chwila dochodzą mi nowe problemy i nie radzę sobie – wypaliłam zmęczona już tym ciągłym duszeniem w sobie tych wszystkich rzeczy.

-Jeśli chcesz możesz mi się wygadać – zaoferował brunet, dlatego posłałam mu lekki uśmiech.

-Może później – stwierdziłam, przypominając sobie, że siedzę również w towarzystwie Alexy.

-Jeśli chcesz mogę sobie pójść – usłyszałam niezwykle ciepły ton, który był też wypełniony smutkiem.  

-Nie. – Szybko zaprotestowałam widząc, że siedemnastolatka zamierza wstać. –Po prostu na razie nie czuję się na siłach.

Zrobiło mi się głupio, ale przecież nie mogłam rozpowiadać o swoich problemach na prawo i lewo, bo wyszłabym na jeszcze większą ofiarę niż do tej pory.  Skupiłam się na żuciu tej obrzydliwej pizzy, która pewnie została odgrzana. Ciasto przypominało gumę – starą i żelastą.

Moją uwagę zwrócił donośny śmiech… śmiech, który już miałam okazję słyszeć, i który należał do Niny. Dziewczyna szła roześmiana razem z Irwinem w stronę stolika chłopaków z drużyny oraz cheerleaderek.  

Ashton od czasu, kiedy tylko zamienił słowo z Martin zaczął zachowywać się inaczej… milej. Już nie był zapatrzonym pajacem, który skupiał się tylko na pięciu rzeczach: imprezach, dziewczynach, koszykówce, siłowni i przyjaźń z Luke’ m. W tej chwili zrezygnował dla towarzystwa Niny z dwóch rzeczy, jakimi były: koszykówka i jego najlepszy kumpel – wczoraj opuścił trening, co było hańbą, a dał mu to do zrozumienia Hemmings podczas trzeciej lekcji; a dziś i wczoraj cały dzień włóczył się za tą dziewczyną. To… nie wiem, czy to aż tak straszne, że Irwin zainteresował się jedną dziewczyną, ale Luke’ owi ewidentnie się to nie podobało, bo on również chciał dostać Ninę. To nieco ryzykowne ze strony Asha, bo może stracić najlepszego przyjaciela przez tą dziewczynę, ale to nie jest moja sprawa i nie powinnam się na ten temat wypowiadać.  

-Ona złamie mu serce- zaśmiał się Scott, wyrywając mnie z zamyślenia.

-Co? –zapytałam zdezorientowana.

-Nina. –Zmarszczyłam brwi. –Nina złamie serce Ashtonowi – wyjaśniła Alexa. –Czemu tak sądzisz? –zwróciła się do McCalla, który prawie niewidocznie się uśmiechnął.

-Znam się na ludziach, a ona musiała sporo wycierpieć skoro jest zawodowcem.

-Co to znaczy, że jest zawodowcem? –wtrąciłam jeszcze bardziej skołowana niż do tej pory.

-Wyjaśnię ci innym razem. –Zbył mnie.

_________________________________________

Jak na razie mamy już rozdział 3 i brak wyjaśnień, co do gry... cóż, jeszcze trochę was pomęczę. Mamy też plan Niny, żeby pomóc Freyi z Liamem, który jest nieco pokopany, a raczej będzie, ale to w następnym rozdziale... Jest też wątek Ashtona i Niny, którzy zdają się świetnie razem dogadywać (dla zainteresowanych - może jakiś shipper name dla tej dwójki, huh?) no i najważniejsze: Luke pocałował Freyę w policzek!! (dla tej dwójeczki też potrzebny jakiś shipper name - czemu głupia wybrałam takie dziwne imiona bohaterkom i nie mogę niczego konkretnego wymyśleć?? ;_;) Poznaliście też trochę Scotta, który będzie miał naprawdę duży wpływ na życie i decyzje Niny; oraz Alexę, ale o niej nie będę nic zdradzała, bo ta dziewczyna też nieco namiesza, ale nie w życiu Niny ani Freyi ^.^

Zachęcam was do komentowania, bo to naprawdę wiele dla mnie znaczy i motywuje do dalszej pracy. 

Soo see yaa!! ;**